Humo interview naar aanleiding van het boek ‘Venezia’

Negen zondagen lang voert Onze Man de luisteraars van de klassieke radiozender Klara door Venetië, ‘het uit de hand gelopen experiment van een enigmatisch alchemist-architect’. Het ‘Venezia’ van Serge Simonart is een drieluik: een radioserie op Klara, een sfeervol koffietafelboek, en een cd box met Venetiaanse klassieke muziek.

Is Venetië niet een open deur, een platgetreden pad, een cliché?

Serge Simonart ‘’Wat valt er nog te zeggen over Venetië? Alles is al gezegd.’ Dat zei Canon Pietro Casola in… 1494 (lacht)! Maar natuurlijk is niét alles over Venetië gezegd, net zomin als sinds ‘Romeo & Juliet’ alles over de liefde is gezegd. Ik wilde geen doorsnee radioprogramma en evenmin een doorsnee reisgids: de radioserie is heel zintuiglijk, tactiel, sfeervol en mysterieus, zoals Venetië dat is. Ook het boek heeft patina en barst van vergane glorie. Naar mijn gevoel is Venetië méér dan een stad: het is een levensgevoel, een gemoedstoestand, een spiritueel kuuroord en toevluchtsoord voor dromers en romantici. Mensen die willen vluchten uit de zielloze moderne steden met hun betonnen gedrochten en hun spervuur van stress en lawaai, gaan in Venetië schoonheid en innerlijke rust bijtanken.’

Je wilde er geen banaal reisprogramma van maken, zei je. Geef toch eens een paar tips? Ik trek drie dagen naar Venetië: wat doe ik?

Simonart ‘Drie dagen volstaan niet. Ga tien dagen en laat de stad op je inwerken. Wat je vooral niét moet doen, is: naar Venetië trekken in hoogseizoen, tussen begin juni en eind september. Je moet evenmin blijven hangen op de twee drukke verkeersaders, San Marco en de Rialto, want in die toeristenvallen waan je je in Rusland of Taiwan. Ga in de herfst, in de winter of in de vroege lente naar Venetië. Neem een hotel op het Lido – Des Bains of Excelsior – en geniet van het dagelijkse pendelen in mahoniehouten Rivayachtjes van en naar Venetië. Ga enkel laat ’s avonds iets drinken in Florian, Quadri of Danieli. Woon een kameropera bij in het Palazzo Barbarigo. Sta heel vroeg op of ga laat slapen en maak nachtwandelingen door de verlaten spookstad.

Ik hou van La Serenissima in de sneeuw, in de mist, als nevels de kleine steegjes en kanaaltjes nog mysterieuzer maken. Dan hoor je stemmen en voetstappen zonder te weten waar ze vandaan komen. Dan waan je je in 1569 of 1865. Want omdat Venetië is ontsnapt aan onze naoorlogse vernieuwingsdwang, wordt daar de illusie van een esthetische droom niet verbroken. Er is geen mooiere stad om in te verdwalen en omdat ze een zakdoek groot is, kom je altijd terecht. Het is een stad zonder verkeer, maar ook zonder vulgariteit en zonder misdaad – wat Donna Leon ook moge beweren.

Venetië leert ons ook hoe mooi een stad er kan uitzien als we ons patrimonium wat beter beschermen. Ik heb thuis een boek waarin foto’s staan van de afgebroken art nouveau en art deco aan de Belgische kust: 400 bladzijden verdwenen schoonheid, enkel op onze wandeldijken! De voorbije eeuw hebben opportunistische immobiliënbonzen en onverschillige politici ons patrimonium verkracht. Zelfs Brugge is niet ongeschonden uit die strijd gekomen. Het succes van Venetië is het levende bewijs van hoe groot de wereldwijde zucht naar authenticiteit is. Vergeleken bij Venetië lijken veel andere steden ontspoord en mismeesterd. Heb je al ‘ns een moderne Chinese grootstad bekeken? Kil, karakterloos, uniformistisch, stresserend. Dat zijn steden zonder verleden en zonder ziel. Als dat de toekomst is, dan verschans ik me in Venetië.’ 

(Humo)


Terug naar: Venezia